شهادت حضرت زهرا (س)
با
وجود سفارش آن حضرت به نهان داشتن شرایط جسمى و وضعیت روحى اش پس از آن
رویدادهاى تلخ، و با وجود رازدارى امیر مؤمنان، سرانجام خبر بیمارى بانوى
بانوان در مدینه منتشر گردید و همگان از شرایط آن حضرت آگاه شدند. لازم به
یادآورى است که فاطمه علیهاالسلام از بیمارى سختى شکایت نداشت که غیرقابل
مداوا برسد، بلکه آنچه او را سخت رنج مى داد و پیکرش را آب مى کرد، امواج
دردها و مصیبتها و رنجهایى بود که هر روز بر آن افزوده مى شد و این
فشارها بود که بر رنج و بیمارى برخاسته از صدمات وارده در یورش به خانه
اش، کمک مى کرد تا بانوى سرفراز گیتى را به بستر شهادت بکشاند.
در کنار اینها فشار سوگ پدر و گریه
بسیار بر آن حضرت نیز از عواملى بود که باعث شدت بیمارى و زوال شادابى و
طراوت از خورشید جهان افروز وجود او مى شد و باید ستم و خشونت و مواضع
ناجوانمردانه ى برخى از مسلماننماها و نیز تحول ارتجاعى در سیستم سیاسى و
دگرگونى کارها و تغییر اوضاع و شرایط به سود ارتجاع و جاهلیت را نیز از
عواملى برشمرد که فشار دردها و رنجها را هر لحظه بیشتر مى ساخت و خورشید
وجود اندیشمندترین و آزاده ترین بانوى جهان هستى را بسوى افق مغرب پیش مى
برد.
فاطمه در یورش دژخیمان دولت غاصب به
خانه اش به گونه اى میان در و دیوار فشرده شد که علاوه بر وارد آمدن
صدمات سخت بر وجود گرانمایه اش، جنین وى نیز سقط گردید و تازیانه هاى
بیدادى که بر پیکر مطهرش فرود آمد، بدنش را مجروح و خون آلود ساخت و آثار
عمیقى در آن نازنین بدن برجاى نهاد. و نیز ضربات شدید دیگرى بر او وارد
آمد که جسم و جان و روح ملکوتى اش را به شدت آزرد.
آرى همه ى این امور و رویدادهاى دردناک دست به دست هم دادند و آن حضرت را به بستر بیمارى کشانده و از انجام کارهاى خویش بازداشتند.
حضرت امام حسن مجتبى علیهالسلام در
یک مجلس مناظره در حضور معاویه خطاب به مغیرة بن شعبه فرمود: «تو مادرم را
زده و مصدوم و مجروح ساختى، تا اینکه او بچه اش را سقط کرد...» (انت الذى
ضربت فاطمة بنت رسولاللَّه صلى اللَّه علیه و آله حتى ادمیتها و القت ما
فى بطنها...) (1)
و حضرت امام صادق علیهالسلام با تصریح بیشتر در مورد علت بیمارى و شهادت فاطمه علیهاالسلام مى فرمایند:
و کان سبب وفاتها ان قنفذا مولى الرجل لکزها بنعل السیف بامره فاسقطت محسنا، و مرضت من ذلک مرضا شدیدا. (2)
سبب
شهادت فاطمه این بود که قنفذ (غلام خلیفه دوم) با غلاف شمشیر او را زده و
بچه اش را کشت و مادرم از این جهت به بستر بیمارى افتاد.
1ـ به امسلمه
فرمود: برایم آبى آماده کن تا بدان غسل کنم، امسلمه آب را آورد، غسل کرد و
جامه پاکى پوشید، دستور داد بسترش را در وسط اتاق بگستراند،به طرف راستش
رو به قبله خوابید و دست راستش را زیر صورتش گذاشت.(3)
2- در روایت دیگرى
آمده که: حضرت به اسماء فرمود: آبى برایم آماده کن، بعد با آن غسل کرده و
سپس فرمود: جامه هاى جدیدم را به من بده، آنها را پوشیده و فرمود: بقیه
حنوط پدرم را از فلان جا برایم بیاور و زیر سرم بگذار و مرا تنها گذاشته و
از اینجا بیرون برو، مى خواهم با پروردگارم مناجات کنم.
اسماء مى گوید: از اتفاق بیرون شدم و
صداى مناجات آن حضرت را مى شنیدم، آهسته به طورى که مرا نبیند وارد شدم
دیدم دست به سوى آسمان دراز کرده و مى گوید: پروردگارا به حق محمد مصطفى و
اشتیاقى که به دیدار من داشت، و به شوهرم على مرتضى و اندوهش بر من و به
حسن مجتبى و گریهاش بر من و به حسین شهید و پژمردگى و حسرتش بر من و به
دخترانم که پاره تن فاطمه مى باشند و غم و اندوهى که بر من دارند، از مى
خواهم که بر گناهکاران امت محمد ترحم فرمائى و آنان را بیامرزى و به بهشت
وارد کنى که تو بزرگوارترین سؤال شوندگان و مهربانترین مهربانانى. (4)
3- و گفت: قدرى مرا
به خود واگذار و بعد مرا بخوان، اگر پاسخ تو را دادم که بسیار خوب و اگر
جوابى ندادم بدان که من به سوى پدر خود، (یا پروردگارم) رفتم.
اسماء
لحظهاى حضرت را به حال خود واگذاشت و بعد صدا زد و جوابى نشنید، صدا زد اى
دختر محمد مصطفى، اى دختر گرامى ترین کسى که زنان حمل او را عهدهدار
شدند، اى دختر بهترین کسى که بر روى ریگهاى زمین پاى گذارده، اى دختر کسى
که به پروردگارش به فاصله دو تیر کمان و یا کمتر نزدیک شد، اما جوابى نیامد
چون جامه را از روى صورت حضرت برداشت، مشاهده کرد از دنیا رخت بر بسته
است، خود را به روى حضرت انداخت و در حالى که ایشان را مى بوسید گفت:
فاطمه آن هنگام که نزد پدرت رسول خدا رفتى سلام اسماء بنت عمیس را به آن
حضرت برسان، آنگاه گریبان چاک زده و از خانه بیرون آمد، حسنین به او رسیده و
گفتند: اسماء مادر ما کجا است؟ وى ساکت شد و جوابى نداد، آنان وارد اتاق
شده دیدند حضرت دراز کشیده حسین علیهالسلام حضرت را تکان داد دید از دنیا
رفته است، فرمود: اى برادر خداوند تو را در مصیبت مادر پاداش دهد.
حسن
خود را بر روى مادر انداخته و گاهى مى بوسید و مى گفت: اى مادر با من سخن
بگو پیش از آن که روح از بدنم جدا شود، و حسین جلو آمده و پاهاى حضرت را
مى بوسید و مىگفت: اى مادر من پسرت حسینم، پیش از آنکه قلبم منفجر شود و
بمیرم با من صحبت کن.
اسماء به آنها گفت: اى فرزندان رسول خدا بروید نزد
پدرتان على علیهالسلام او را از مرگ مادرتان خبردار کنید، آن دو از منزل
بیرون رفته و صدا مى زدند:یا محمداه یا احمداه، امروز که مادرمان از دنیا
رفت رحلت تو تجدید شد، بعد به مسجد رفته و على علیهالسلام را خبردار کردند
حضرت با شنیدن خبر فوت فاطمه علیهاالسلام از هوش رفت و با پاشیدن آب بر او
به هوش آمد و چنین گفت: اى دختر حضرت محمد به چه کسى تسلیت بگوئیم، من
همیشه به وسیله تو دلدارى داده مىشدم، بعد از تو چه کسى موجب دلدارى و
تسلیت من خواهد شد.
----------------------------------
پی نوشت ها
1ـ احتجاج طبرسى، ج 1، ص 414- بحارالانوار، ج 43، صص 197، ح 28- سفینة، ج 2، ص 339.
2ـ عوالم، ج 11، ص 504- بحار، ج 43، ص 170، ح 11.
3ـ بلادى بحرانى «وفات فاطمه الزهراء» 77.
4ـ وفاه فاطمة الزهراء/ 78.
منبع : aviny.com
