خیلی از شیعیان خود را شیعه یا دوستدار اهل بیت(ع) می دانند، ولی به شرایط مودت اهل بیت(ع) که در قران واجب شمرده شده (شوری، ایه 23) توجهی ندارند و عمل نمی کنند. شکی نیست که مودت و محبت با اطاعت بروز و ظهور می یابد و اطاعت، نیازمند شناخت کامل از سنت و سیره و سبک زندگی انان است. وقتی می خواهیم دوستی خود را به کسی نشان دهیم می کوشیم حتی در لباس و رفتار و خلق و خو به او نزدیک شویم؛ زیرا در او چیزی را یافته ایم که موجب دوستی و مودت و محبت ما شده و می خواهیم با همسان سازی خود با محبوب به او نزدیک شده و محبت خود را نشان دهیم.
البته شرایط شیعه گری بسیار سخت تر و شدیدتر است. اگر ابراهیم(ع) خود را شیعه حضرت نوح(ع) می داند، می کوشد تا در سنت و سیره و سلوک و خلق و خو به ایشان نزدیک شود.(صافات، ایه 83) شیعه کسی است که پا جای پای امام و پیشوای خود می گذارد. پس نه از امام پیش می افتد و نه چنان عقب که دور گردد بلکه همواره ملازم و همراه اوست؛ چنانکه در صلوات شعبانیه امده است: المتقدم لهم مارق و المتاخر عنهم زاهق و اللازم لهم لاحق؛ هر کس از شما خاندان عصمت و طهارت جلو بیفتد هم چون تیر دور افتاده است و هر کسی عقب بیفتد و پشت سر شما حرکت نکند، نیست و نابود می شود و هر کسی با شما ملازم شد، به شما خواهد رسید.
شیعه گری ان است که انسان فرهنگ اهل بیت(ع) را بشناسد و به ان عمل کند. این فرهنگ در حوزه رفتار اجتماعی بیشترین نمود را دارد و کسی که در رفتار اجتماعی به این حداقل ها توجه نکند، در حقیقت بویی از شیعه بودن نبرده و رنگی از ان نگرفته است.
در کتاب السرایر از کتاب العیون و المحاسن شیخ مفید از امام صادق(ع) روایت است که فرمود: به دوستداران و اهل ولایت ما سلام برسان و به انان سفارش تقوای الهی و عمل صالح را داشته باش. اینکه سالمان به عیادت بیماران بروند و ثروتمند به عیادت فقیر رفته و کمک و یاری کند و زندگان بر جنازه مردگانشان حاضر شوند و در خانه های یکدیگر به ملاقات هم بروند و علم دین را با هم در میان گذارند؛ چرا که اینها همان حیات و زنده نگه داشت امر ما است. خداوند بنده ای که امر ما را احیا کند رحمت کند. ای خثیمه! انان را اگاه کن که ما از ایشان جزعمل صالح نخواستیم؛ زیرا ولایت ما جز به ورع به دست نمی اید و بدترین مردم در عذاب قیامتی کسی است که عدلی را توصیف کرده ولی خود بر خلاف ان عمل کند. (بحارالانوار، ج 68، ص 187)
